اختراع گرامافون مکانیکی (کوکی)

تولد گرامافون مکانیکی ( یا همان کوکی ) در تاریخ ۱۸۷۷ میلادی بود ٬ زمانی که شاید بسیاری حتی فکرش را هم نمیکردند به یکباره انقلابی در عرصه ی موسیقی رخ داد . در ادامه به صورت مفصل این رویداد تاریخی را با یکدیگر مرور میکنیم .

روزنامه واشگنتن پست Washington Post در سال ۱۸۷۷ آغاز به‌کار کرد. این روزنامه که در واشنگتن منتشر مى‌شد، به‌عنوان روزنامه حزب دموکرات شناخته شد. در سال ۱۸۸۹ مالکیت آن به بخش خصوصى انتقال یافت. بعد از چند دهه تلاطم توسط سرمایه‌دارى به‌نام اوژن مایر Eugene Meyer در سال ۱۹۲۳ خریدارى شد. او سیاست سردبیرى مستقلى را ایجاد کرد و به سبک نگارش خوب اخبار پرداخت. مایر مالکیت این روزنامه را به داماد خود Philip L. Graham در سال ۱۹۴۶ منتقل کرد.

امیل برلینر (Emile Berliner) مخترع آمریکائى در ۲۰ مى ۱۸۵۱ در هانُوِر آلمان به دنیا آمد و در سال ۱۸۷۰ به ایالات‌متحده آمریکا مهاجرت کرد. او بیشتر مطالعه خود را صرف الکتریسیته و آکوستیک صداشناسى مى‌کرد. او مهندسى مجرب در رابطه با تلفن بود.

 برلینر در سال ۱۸۷۷ اختراع خود را به‌نام گرامافون برلینر داراى یک موتور مکانیکى بود که همانند ساعت‌هاى کوکی، داراى فنر و مقدارى چرخ‌دنده و اهرم بود، و مثل ساعت با دسته هندلى کوک مى‌شد. این موتور در داخل یک جعبه قرار داشت و یک میله از وسط جعبه بیرون بود و روى آن یک دیسک فلزى قرار داشت. روى دیسک گردان یک صفحه فلزى (Flat-Disc) که اختراع شارل کروى بود قرار مى‌گرفت. 

یک سوزن توسط پایه‌اى حساس به وسط دیافراگم متصل بود. وقتى که صفحه به دوران منظم مى‌رسید ارتباطات مکانیکى که قبلاً ضبط و ایجاد شده بود توسط لوله‌اى به یک شیپور متصل مى‌شد و صداى ضبط شده از آن خارج مى‌شد. صدائى که از شیپور خارج مى‌شد فاقد صداهاى زیر با فرکانس بالا بود و این نقص را دیافراگمى که به ارتعاش درمى‌آورد کامل مى‌کرد. دیافراگم تا حدودى صداهاى زیر را پخش مى‌کرد و جمع صداى دیافراگم با شیپور صداى کامل یا صداى مادر را ایجاد مى‌کرد. کارخانه‌ها شروع به ساختن صفحه از جنس کائوچو یا نوعى کائوچو کردند و روزبه‌روز این وسیله تکمیل‌تر و زیباتر مى‌شد. اولین کمپانى‌هاى تولیدکننده عبارت بودند از Victor، Deutsche Gramophon، Columbia.

این کارخانه‌ها خیلى سریع توانستند بخش بزرگى از تولید صفحه و گرامافون‌ها راه‌اندازى نمایند.

 کشورهاى دیگر که از نظر صنعتى ضعیف‌تر بودند سفارشات خود را به این کارخانه‌ها مى‌دادند. صفحاتى که با این گرامافون پخش مى‌شد کم دوام و شکستنى بود. دور و یا سرعت دوران این صفحات ۷۸ دور در دقیقه بود. براى نواختن از سوزن‌هاى فولادى استفاده مى‌شد که براى این شیارها ساخته مى‌شد. سوزن‌ها به‌علت سائیدگى با هر ۲ الى ۴ صفحه تعویض مى‌شد. صفحه‌ها داراى دو اندازه به قطرهاى ۲۵ سانت به مدت ۳ دقیقه براى ترانه‌ها و آثار کوتاه و قطر ۳۰ سانت براى آثار کلاسیک به مدت ۵ دقیقه ساخته مى‌شد. موادى که براى ساخت این صفحه‌ها به‌کار مى‌رفت نوعى کائوچو یا کپال (Copal) با مقدارى پودر سنگ سیاه رنگ در ۱۵۰ درجه حرارت پخته مى‌شد تا به‌صورت خمیر درآید و در قالب فرم گیرد. 

دستگاه‌هاى گرامافون توسط کارخانه‌هاى مختلف در طرح‌هاى گوناگون و متنوع به‌صورت قابل حمل و مبله طراحى و ارائه مى‌شدند.