محصولی دست ساز که برای گوشی های اپل ساخته شده و وظیفه ی یک بلندگو را دارد اما بدون هیچ منبع تغذیه ای مگافون نام گرفته است.
شکل ظاهری آن همانند یک گرامافون است که تداعی کننده حس خوب روزهای پیشین است.
محصولی دست ساز که برای گوشی های اپل ساخته شده و وظیفه ی یک بلندگو را دارد اما بدون هیچ منبع تغذیه ای مگافون نام گرفته است.
شکل ظاهری آن همانند یک گرامافون است که تداعی کننده حس خوب روزهای پیشین است.
خب بعد از مدتی بالاخره قصد فروش گرامافون عزیز و دوست داشتنی ام Thorens TD 160 رو کردم ٬ دستگاهی که واقعا بینظیر هستش در نوع خودش .
تورنس [Thorens] یک شرکت تولید کننده تجهیزات صوتی با کیفیت و تک است . آنها یکی از شرکت های معروف در سطح دنیا و شناخته شده بین موزیک دان ها هستند .
گرامافون همیشه در بازار متنوع بوده است ٬ چه از دیرینه ای که بوجود آمد ٬ چه امروزه که کمیاب شده و شرکت هایی با طرح و رنگ گرامافون های قدیمی ٬ گرامافون های جدید دیجیتالی تولید میکنند که قابلیت های عجیبی هم دارد !
ولی بحث ما گرامافون های جدید و فلش خور نیست ٬ بحث در رابطه با قیمت گرامافون های قدیمی و اورجینال است ٬ دستگاهایی که بسیار با ارزش و حائز اهمیت ٬ فوق العاده با کیفیت و بینظیر هستند و هنوز هم طرفدارهای خود را دارند .
از سال ۱۸۷۷ میلادی که توماس ادیسون اولین دستگاه ضبط صدا یعنی گرامافون را اختراع کرد، تا به امروز پیشرفت های بسیار زیاد و مهمی در این زمینه پدید آمده است. اکنون می بینیم که صنعت ضبط و پخش صوت با چه سرعتی راه تکامل را می پیماید و ما از مزایای آن بهره مند می شویم.
ضبط صوت یکی از مهم ترین دستگاه هایی است که در این زمینه به وجود آمده است. ضبط صوت به یک یا چند میکروفون مجهز می باشد و صدا را بر روی نوار مخصوصی به نام نوار مغناطیسی ضبط می کند.
صفحه های گرامافون یکی از با ارزشترین و به جرأت خاطره انگیزترین آلات موسیقی مربوط به عزیزان دهه ۴۰ و ۵۰ شمسی میباشد . صفحه هایی که با دیدنشان حتی آدم یاد خاطراتش میوفتد . یاد تمام اتفاقات قدیم و میتواند به کمک آن ها همه چیز را برای خودش زنده کند ...
تولد گرامافون مکانیکی ( یا همان کوکی ) در تاریخ ۱۸۷۷ میلادی بود ٬ زمانی که شاید بسیاری حتی فکرش را هم نمیکردند به یکباره انقلابی در عرصه ی موسیقی رخ داد . در ادامه به صورت مفصل این رویداد تاریخی را با یکدیگر مرور میکنیم .
روزنامه واشگنتن پست Washington Post در سال ۱۸۷۷ آغاز بهکار کرد. این روزنامه که در واشنگتن منتشر مىشد، بهعنوان روزنامه حزب دموکرات شناخته شد. در سال ۱۸۸۹ مالکیت آن به بخش خصوصى انتقال یافت. بعد از چند دهه تلاطم توسط سرمایهدارى بهنام اوژن مایر Eugene Meyer در سال ۱۹۲۳ خریدارى شد. او سیاست سردبیرى مستقلى را ایجاد کرد و به سبک نگارش خوب اخبار پرداخت. مایر مالکیت این روزنامه را به داماد خود Philip L. Graham در سال ۱۹۴۶ منتقل کرد.
اکنون در بیشتر خانه ها دستگاه پخش صوت های فای، استریو و انواع صفحه ها و نوارهای موسیقی پیدا می شوند. بی شک این ها با آن گرامافونی که اختراع توماس ادیسون بود، بسیار فرق دارند. آن چه که این دانشمند اختراع کرده بود یک گرامافون( یا فونوگراف) بود که با دستـگاه های مـدرن و مجهـز کنونی بسیار متفاوت است. با این وجود، همه آن ها از اصول فنی مشترکی پیروی می کنند، یعنی اکنون نیز اصول ضبط کردن صدا همان است که در زمان ادیسون می بود. صدا، خواه از دهان انسان بر آید و خواه از آلات موسیقی، همه در هوا ارتعاش هایی پدید می آورند. پس صدا یعنی همین ارتعاش هایی که در هوا پخش می شود و برای ضـبط صـدا نیز باید بتوان که آن ارتعاش ها را بر روی چیزی ثبت کرد. برای این کار چند چیز لازم است:
- یک لوله که مانند میکروفن در برابر دهان قرار می گیرد تا ارتعاش های صوتی بتوانند در آن جمع شوند و عبور کنند.
- یک صفحه گردان که به راحتی و نرمی بر جای خود می لغزد.
- یک سوزن یا چیزی شبیه به آن. البته این سوزن و صفحه گردان هر دو در انتهای« لوله» ای که جلوی دهان مان نگاه داشته ایم، قرار می گیرند.
- یک صفحه مومی و نرم که بر روی«صفحه گردان» نشسته، در زیر یک سوزن پیوسته می چرخد. اکنون اگر کسی بیاید و در برابر آن لوله یا میکروفن حرف بزند و یا آواز بخواند، ارتعاش های صوتی اش از درون آن گذشته، به صفحه گردان برخورد می کند و آن را می لرزاند. آن گاه همراه با این صفحه گردان، صفحه مومی نیز می لغزد و سوزنی که بر رویش قرار گرفته، پیوسـته شیارهایی بر روی آن نقش می زند. البته باید صفحه به گونه ی حلزونی بچرخد تا شیارها با هم قاطی نشوند. بدین گونه، سوزن پیوسته شیارهایی منظم و دایره وار پشت سر هم روی صفحـه مومی ایجاد می کند و با حک کردن ارتعاش های صوتی، صدای گوینده یا خواننده ای را در گرامافون ضبط می کند. البته مسیر این شیارها، حلزون وار، از پیرامون صفحه به داخل و به سوی مرکز آن می باشد.
گرامافون یا فونوگراف پرکاربردترین دستگاه برای پخش صدای ضبط شده از دههٔ ۱۸۷۰ تا دههٔ ۱۹۸۰ میلادی بود. اواخر عصر ناصری به ایران آمد و آنرا در آن زمان دستگاه «حافظ الصوت» یا «حبس الصوت» میخواندند و مینوشتند.
گرامافون اختراع توماس ادیسون بود. یک گرامافون (Gramophone) با دستگاههای مدرن و مجهز کنونی بسیار متفاوت است. با این وجود از اصول فنی مشترکی پیروی میکنند، یعنی اصول ضبط کردن صدا همان است که در زمان ادیسون بود.